من از تبار بارانم

سروده ای در وصف حالم:

من از تبار بارانم

و از شهرستان باران به دهستان دیو و  پری ها آمده ام

عاشق بارانم

من کوچه پس کوچه های شهر را  با کودکان آبی       رنگش میپرستم

آرزویم بوسیدن معبد یگانه هستیم است

وتک وتک ذرات وجودم عشق را میشناسند

 عاشق کوچه ها با جوی خدا هستم

چرا که من از بارانم

با تپش باد خزانم

وبا باران بهارم

وندایی که مرا خواند

به عشق به اوج همه گریستن ها

یارم اما

از من جداست

هم دم پری بی سروپاست

قصه ی من از لیلی ها و مجنون ها جداست

ومن در این وادی

در این احساس تنهای

  فرهاد وار ایستاده ام

عاشق دو دست بارانی ام

یارم اما

کلبه اش در دیار نا آشناست

آن جا که جای گریه های من بی صداست

تنها نشانی که از او دارم جفاست

من آسمانی ام از کویر دورم

اما...                                                       

   تن وجانم تشنه است نه آب میخواهد نه

شراب

یارم اما ازمن جداست...